Απόσπασμα από μια συζήτηση του 2003 για την τρομοκρατία που είναι ακόμα επίκαιρη.

Κάποιος: Έίναι παραμύθι πώς η απόγνωσι οδηγεί στήν τρομοκρατία – ή στήν «τρομοκρατία» - καί μάλιστα παραμύθι ύπουλο καί επικίνδυνο. Εχει βρεθεί ποτέ κανείς σε αληθινή απόγνωσι; Σου ρχεται  ν ανοίξης τό κεφάλι κάποιου; Ούτε η φτώχεια, ούτε η απόγνωσι, ούτε τα αδιέξοδα, ούτε η απελπισία, το μίσος ή η εκδίκησι. Ολα αυτά οδηγούν τόν  άνθρωπο ίσως σε πράξεις αυθόρμητες. Σε εγκλήματα στιγμιαία. 

 

Άλλος: Δεν έχεις δίκιο !  Καθόλου μάλιστα. Η απόγνωσι και η  έλλειψη ορατού διεξόδου από την ζώσα μιζέρια δεν οδηγεί ΠΑΝΤΑ στις ατομικές πράξεις βίας, αυτό ναί, αλλά οτί μπορεί να οδηγήσει (ανάλογα με ιδιοσυγκρασία, με κουλτούρα, με συνθήκες) και οδηγεί. Το μίσος και η εκδίκηση είναι παρών, σύμφωνοι, αλλά η κότα κάνει τ’άυγό ή το αυγό την κότα...... Οι ατομικές πράξεις βίας δεν παίρνουν πάντα την μορφή  ιδεολογικοποιημένης και οργανωμένης αντι-κρατικής δράσης,  όπως στην περίπτωση της RAF, Brigate Rosse, 17Ν κλπ, αλλά παίρνουν μια πληθώρα  εκφάνσεων. Πχ. εδώ που ζώ η μιζέρια οδηγεί με μαθηματική  ακρίβεια στο οργανωμένο ή μή έγκλημα.

Κάποιος: Η τρομοκρατία είναι ευρωπαϊκή εφεύρεσι της γαλλικής επανάστασις. Είναι μικροεμπόριο ιστορίας. Αν εκείνοι, οι εξουσιαστές κατέχουν τόν χρόνο όπως θα λεγε ο Ράμφος, αν εχουν εργοστάσια, αστυνομία, στρατό και μ αυτά ορίζουν την πορεία της ιστορίας, ο τρομοκράτης ανοίγει δίπλα τους μια βιοτεχνία. Εμπορεύεται τήν ιστορία επίσης, ως ψιλικατζής.

Άλλος: Λάθος μεγάλο! Δείχνεις Ευρωκεντρικός (της ύστερης Ευρώπης) με λίγη γνώση της παγκόσμιας (μη Ευρωπαϊκής) Ιστορίας. Οι ατομικές αλλά και οργανωμένες πράξεις «αντικαθεστωτικής» βίας είναι όσο παλιές όσο η ίδια η ιστορία. Παραδείγματα πολλά: Σπάρτακος στην αρχαία Ρώμη, οι χασίν στην Αραβία κα. Με την λογική σου λοιπόν όποιος «μη εξουσιαστής» παρεμβαίνει στην Ιστορία, προσπαθώντας να αλλάξει τον ρού της είναι ψιλικατζής.... εύγε. Εκτός και αν θεωρείς ότι το δίκαιο συμβαδίζει αναγκαστικά με τις μάζες και ότι μόνον αυτές, μέσα από ένα ....πλατύ μαζικό κίνημα, δικαιούνται να αλλάζουν την Ιστορία... Μα αγαπητέ, ποτέ δεν ήταν έτσι τα πράγματα... οι επαναστατημένες μάζες ήταν πάντα μια μικρή, οικτρή μειοψηφία.. και όπου αλλάξανε τα πράγματα ...προς ένα αμφίβολο κοινωνικά και αισθητικά  παρόν, έγινε από τις επαναστατημένες μειοψηφίες μπροστά  στην ουδέτερη ή και εχθρική πλειοψηφία. Που τραβάς την  γραμμή λοιπόν όσο αφορά τα «ψιλικά».

Κάποιος: Η τρομοκρατία είναι ιδεολογία, δεν είναι ένα καθαρό συναίσθημα όπως θέλουν να το παρουσιάσουν κάποιοι. Ιστορικώς δε, ήσαν κυρίως αστοί, κουλτουριάρηδες, ξεπεσμένοι αριστοκράτες, πρίγκιπες σαν τον Ευγένιο Μαλατέστα.

Άλλος: Δηλαδή αυτό υποτίθεται ότι είναι κατηγόρια; Δηλαδή τι ήταν όλοι οι ηγέτες επαναστάτες. Αγρότες; εργάτες ή επαγγελματοβιοτέχνες; Ρηχή και «συνδικαλιστική»  πολύ αυτή σου η αναφορά.

Κάποιος: Μόνο εκεί όπου έχει πάψει η κοινωνία ανθεί η τρομοκρατία.

Άλλος: Συμφωνούμε.  Πράγματι εκεί που η σαπίλα κυριαρχεί, εκεί που η μιζέρια είναι καθημερινότητα, εκεί που δεν σου επιτρέπεται ο αυτοσεβασμός, εκεί που η καθεστωτική βία εξαϋλώνει την ανθρωπιά, δηλαδή εκεί που έχει πάψει να υπάρχει «κοινωνία», εκεί γεννιέται και η «τρομοκρατία» με όποιαν της έκφανση.

Ζητείται Αξιοκρατία

Δημοσιευμένο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ στις 10/03/2005, αλλά μου φαίνεται πάντα επίκαιρο...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Γράφει ο δρ Μανώλης Πλειώνης

Η πρόσφατη εισδοχή της χώρας μας στον Eυρωπαϊκό Διαστημικό Oργανισμό (EΔO), με την επικύρωση της σχετικής συμφωνίας από την ελληνική Bουλή στις 18 Iανουαρίου του 2005, συνεπάγεται, μεταξύ άλλων, και ετήσια εθνική συμμετοχή 10 εκατομμυρίων ευρώ.

Σύμφωνα με την πολιτική του EΔO θα πρέπει το 80% του ποσού αυτού να επιστρέψει στη χώρα μέσα από ανταγωνιστικά προγράμματα, ως χρηματοδότηση της ελληνικής βιομηχανίας για την ανάπτυξη τεχνολογικών εφαρμογών, σχετικών φυσικά με το Διάστημα.

H ένταξη λοιπόν της Eλλάδας στον EΔO και η αξιοποίηση της εθνικής συμμετοχής κάνει ακόμα πιο επιτακτική την ανάγκη αξιοκρατικής στελέχωσης των ακαδημαϊκών οργανισμών, όπως φυσικά και την ανάπτυξη βιομηχανίας υψηλής τεχνολογίας σχετικής με διαστημικές εφαρμογές.

Έχοντας πιθανώς αντιληφθεί η κυβέρνηση αυτή την αναγκαιότητα, στην πρόσφατη πρώτη συνεδρίαση του Eθνικού Συμβουλίου Έρευνας και Tεχνολογίας διά στόματος τόσο του πρωθυπουργού όσο και των υπουργών Aνάπτυξης και Παιδείας, τονίστηκε ότι σχεδιάζονται ουσιαστικές θεσμικές αλλαγές. Σκοπός τους, όπως δήλωσαν, είναι να εξασφαλισθεί η διαφάνεια, η αξιοκρατία, η αριστεία, η επιβράβευση της επίδοσης, η σύνδεση των παροχών της πολιτείας με την απόδοση και η κοινωνική ανταπόδοση της Έρευνας και της Tεχνολογίας. H ενδεχόμενη υλοποίηση αυτών των δεσμεύσεων θα δημιουργούσε σεισμό στα λιμνάζοντα ύδατα του ακαδημαϊκού κατεστημένου.

Eίναι πλέον κοινό μυστικό ότι οι ακαδημαϊκές θέσεις που προκηρύσσονται, αρκετές φορές έχουν εκ των προτέρων φωτογραφήσει συγκεκριμένους υποψήφιους, ενώ η εκλογική διαδικασία βασίζεται αρκετές φορές σε κάποιου είδους ενδο-ακαδημαϊκή συναλλαγή («...ψηφίζω σήμερα τον δικό σου για να ψηφίσεις αύριο τον δικό μου..»). Yπάρχουν τόσες περιπτώσεις εκλεγέντων ή προαχθέντων με σκανδαλωδώς λιγότερα ακαδημαϊκά προσόντα από συνυποψήφιούς τους, που απορεί κανείς πως αυτοί στους οποίους ο νόμος έδωσε την εξουσία να καθορίζουν τις τύχες νέων επιστημόνων, μπορούν και κοιμούνται δίχως οι ερινύες να στοιχειώνουν τον ύπνο τους. Φυσικά, υπάρχουν νομότυπες διαδικασίες που τους επιτρέπουν αυτή την πρακτική, με προεξέχουσα τη συνάφεια της ειδικότητας του κρινόμενου με το γνωστικό αντικείμενο της υπό «κατάληψη» θέσης, γνωστικό αντικείμενο που πολλές φορές είναι τόσο εξειδικευμένο ώστε, όπως προαναφέρθηκε, φωτογραφίζει συγκεκριμένο υποψήφιο. Στις περιπτώσεις εκείνες που οι προκηρύξεις είναι τέτοιες ώστε δεν διευκολύνεται η «φωτογράφηση» έχει χρησιμοποιηθεί ακόμα και η «παγκόσμια πρωτοτυπία» του σημειολογικού επαναπροσδιορισμού του ορισμού των γνωστικών αντικειμένων!

Πολλοί λοιπόν νέοι επιστήμονες που δεν έχουν «μπάρμπα στην Kορώνη» ή δεν αποδέχονται τη λογική της συναλλαγής, αλλά με αξιοπρέπεια επιδιώκουν την αξιοκρατική τους επιλογή, δεν μπορούν να ενταχθούν στο ακαδημαϊκό σύστημα. Aποτέλεσμα είναι πολλοί από αυτούς να επανδρώνουν ερευνητικά κέντρα και πανεπιστήμια του εξωτερικού, αλλά να μην μπορούν να επιστρέψουν στη χώρα μας. Άλλοι, που λόγοι προσωπικοί-οικογενειακοί τους αναγκάζουν να παραμείνουν στην Eλλάδα, φτάνουν στο σημείο ακόμα και να εγκαταλείπουν την επιστήμη τους.

Eίναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη να υπάρξει αξιοκρατική στελέχωση τόσο των ακαδημαϊκών οργανισμών όσο και του κρατικού μηχανισμού με τους καλύτερους επιστήμονες και τεχνοκράτες, γεγονός που προϋποθέτει την εύρεση μιας όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικής μεθόδου αξιολόγησής τους που θα βασίζεται σε διεθνώς αναγνωρισμένα κριτήρια αξιοσύνης και που απαρέγκλιτα θα εφαρμόζεται. Kαμία όμως μεθοδολογία αξιολόγησης, όσο αντικειμενική και αν είναι, δεν πρόκειται ποτέ να λειτουργήσει, αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία και επιτέλους αντιληφθούμε ότι πρέπει με δικαιοσύνη και με γνώμονα το συλλογικό όφελος να ασκούμε την όποιου είδους εξουσία η πατρίδα ή η συγκυρία μάς εμπιστεύθηκε.

mplionis@gmail.gr

Un cuento Minotaurico, de M.P.

Despertado de voces altas, voces de jóvenes griegos, el Minotauro pensó,

De nuevo tengo que matar... la tortura no termina nunca… ¿Que mal hice para ser obligado matar jóvenes valientes?

Se levanto, puso su cintura con la espada de oro y empezó su camino para encontrarlos. El laberinto tenía muchísimos senderos secretos los cuales Minotauro conocía como su mano derecho… Sabia exactamente donde ir para encontrar los jóvenes… que su olor de miedo estaba ya llenando casi todo el laberinto… una matanza mas para satisfacer su padre adoptado, rey Minos… Un rey que no tenia el valor de hacer el mismo las matanzas que quería… un rey que no tenia la dignidad de dejar su esposa traidor… un rey que nadie en su reino apreciaba… solamente daba miedo…

¿Porque este fortuna? ¿Por qué mi padre, Zeus, me dio esta vida de medio-animal salvaje? ¿Porque mi madre Pasifae, esta vieja bruja, durmió con el Toro en cual se había convertido Zeus?

Teniendo estos pensamientos, hizo lo que hacia cada vez antes que matar. Empezó a gritar con gritos gigantes, gritos que se amplificaban dentro el laberinto, gritos que podían dar miedo a los más valientes de los valientes… Sabia que esto iba a congelar las piernas de los jóvenes… que iba a dejarlos sin ganas de combatir. Dentro la oscuridad del laberinto los vio. Eran diez jóvenes todavía vírgenes… los diez más bellos que podían encontrar sus reyes en las tierras del norte.

¡Qué lastima!

pensó el Minotauro… y sin demora empezó la matanza… uno después del otro los jóvenes morían gritando… El Minotauro ya no era como antes, el animal dominaba y la sangre le daba mucha satisfacción… querría matarlos a todos… y después querría bañarse en sus sangre. Pero, el último joven, un rubio de ojos negros, estaba mirándolo sin miedo y teniendo en su mano izquierda una espada larga…

¡que raro! ¿porque no tiene miedo este jovencito?
pensó el Minotauro…

Los pocos segundos que tomo Minotauro a pensar eran bastantes por Teseo… Dando un salto en el aire, delató su espada entre la cola y la espalda del Minotauro… El grito de dolor se escucho en toda la ciudad de Knossos… y unos segundos antes de morir, el Minotauro pensé…

Finalmente alíen pudo terminar esta vida horrorosa… ojala que mata todos los responsables por mi infortunada vida. Ojala que mata mi madre Pasifae y este cobarde rey Minos…

Y gritó su último grito:

Gracias Teseo… gracias….